Mag een reclamebedrijf zomaar opnameapparatuur plaatsen in een (semi)openbare ruimte? En is het verschil tussen camera en sensor wel zo duidelijk? Eind vorig jaar ontstond ophef over opnameapparatuur in reclamezuilen op stations, nadat een bezorgde reiziger een bericht plaatste op Twitter. Het grootste twistpunt: welke persoonlijke informatie wordt opgeslagen? En mag dat?

Terwijl de smartphone en andere technologie steeds dieper in ons leven dringen, gaan gemeenten en andere overheden maar mondjesmaat mee in die ontwikkeling. Door de opkomst van internettechnologie worden onze steden en dorpen zogenaamde smart cities. Maar ze worden ontworpen, beheerd en bestuurd alsof het leven nog analoog is. Gemeenten moeten aan de bak om die achterstand in te halen. En dat is niet gemakkelijk.

Kunstmatige intelligentie in elk apparaat implementeren om zo technologie te laten verdwijnen, het lijkt een paradox. Toch is dit de verkooppropositie van Snips. De stemgestuurde assistent moet technologie zó intuïtief maken dat ons bewustzijn van de hoeveelheid technologie om ons heen verdwijnt.

Technologie verandert ons leven ingrijpend. Elke nieuwe ontwikkeling brengt ethische dilemma’s met zich mee. Dat dat van alle tijden is, bewijst de geschiedenis achter de voor ons tegenwoordig doodnormale maximumsnelheid en het rechts rijden. Nu staan we middenin een nieuwe ontwikkeling: de digitalisering van de stad en de samenleving. Wat leren we van het verleden? 

Nudging is het sturen van het gedrag van mensen. In Eindhoven gebeurt het al in de openbare ruimte. Maar hoe ver kun je hiermee gaan?