‘Onze studie van twee operationele systemen in West-Europa laat zien dat, vanuit het oogpunt van broeikasgasemissies over de gehele levenscyclus, drijvende zonne-energiesystemen op binnenwateren een goede aanvulling kunnen zijn op zonne-energiesystemen op land’, zegt Josco Kester, onderzoeker zonne-energie bij TNO. 

Als de zonnepanelen in het water de komende jaren nauwelijks verslechteren, is hun CO2-voetafdruk volgens Kester drie tot vier keer lager dan de EU-doelstelling voor de elektriciteitsmix in 2030. 

Een  CO2-voetafdruk is de totale uitstoot van broeikasgassen gedurende de hele levenscyclus, van productie en installatie tot afvalverwerking of recycling aan het einde van de levensduur.  

De CO2-voetafdruk kan volgens de onderzoekers met meer dan 40 procent verder worden verminderd door drie maatregelen: 

  • Zonnepanelen produceren met  CO2-arme elektriciteitsbronnen;
  • Gebruik van gerecyclede materialen voor de ondersteuningsstructuur;
  • De drijvers van hoge dichtheid polyethyleen (HDPE) recyclen aan het einde van de levensduur. 

Drijvende zonne-energie is relatief nieuw, maar er worden steeds meer panelen op het water gelegd. Tot nu toe was er geen gedetailleerde levenscyclusinventarisatie (LCI) beschikbaar. De onderzoekers keken naar panelen op binnenwateren met nauwelijks golven in Nederland en Duitsland.  

TNO schreef het rapport voor de International Energy Agency, Photovoltaic Power Systems Programme (IEA PVPS) Task 12. Dit is wereldwijd het eerste rapport dat de CO2-voetafdruk van deze drijvende zonnesystemen in detail analyseert.