Naar nu blijkt komen we niet alleen handen tekort, maar ook huizen. Dat is niet zozeer iets wat ons is overkomen, maar een deels bewuste, zij het onverstandige, keuze.

We besloten zo’n vijftien jaar geleden dat Nederland af was en we het ministerie van VROM wel konden opdoeken. Daar zijn al columns genoeg over geschreven.

Maar het tekort aan huizen valt wel akelig samen met de al door mijn aardrijkskundeleraar voorspelde vergrijzingsgolf. Zo komen er volgens ABF Research de komende vijftien jaar meer dan honderdduizend ouderen bij die verpleeghuiszorg nodig hebben.

Bijna driekwart daarvan kan niet in een verpleeghuis terecht. Voor de groep 75-plussers die niet meer goed ter been zijn, hebben we meer dan een kwart miljoen extra geschikte woningen nodig.

Het tekort aan geschikte woningen pakt niet voor iedereen hetzelfde uit. Zij die goed in de slappe was zitten, nippen voor 4000 euro per maand rustig door van hun lauwe koffie in “Zorghstaete” of “De Zilverresidence”. Het zijn de minderbedeelden die er vaker naast zullen grijpen.

Wonen is een grondrecht. Er is toch ook geld aan te verdienen zou je denken, maar vooralsnog zijn overheid en markt voor dit segment beide afwezige partijen.

Diversiteit in de wijk is belangrijk voor een gezonde levensopbouw, zodat jong oud kan helpen en andersom

De oplossingen moeten we zoeken in de bestaande wijken, zodat mensen hun wooncarrière kunnen maken in hun eigen biotoop.

Hiervoor is het noodzakelijk dat we de wijk inderdaad als zodanig gaan beschouwen. Een gezonde biotoop heeft een hoge “biodiversiteit”. In de “Punica-oase” van 2050 heeft elke wijk een gezonde mix van jong en oud, van praktisch en theoretisch opgeleid, van mensen met een Nederlandse en een migratieachtergrond en van arm en rijk, en alle schakeringen daartussen. 

Die diversiteit is belangrijk voor een gezonde levensopbouw, zodat jong oud kan helpen en andersom. Daarbij zijn voorzieningen nodig die de cohesie versterken; zoals de vaak wegbezuinigde buurthuizen, wijkverpleging, eerstelijnszorg, scholen, winkels en levensbeschouwelijke instellingen moeten meedoen.

Dit sluit aan bij het voorstel van Robbert Huijsman, hoogleraar management en organisatie van ouderenzorg aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, om wijken te bouwen met in het hart een verpleeghuis en daaromheen niet alleen woningen voor ouderen en plekken waar ze overdag naartoe kunnen, maar ook woningen voor gezinnen. 

Laten we dan ook gelijk het verzorgingshuis 2.0 in de wijk (her)introduceren. Niet alleen bestrijden we dan gerichter de vereenzaming, maar stimuleren we de noodzakelijke doorstroming op de woningmarkt en de verduurzaming van het woningbestand.

Kortom, we moeten driemaal nadenken voordat we dat “straatje erbij” tekenen. Laten we eerst goed kijken hoe we de bestaande wijken veelkleuriger kunnen maken. Daar hoort een scheut zilver bij. 

En… laten we de volgende keer goed luisteren als een aardrijkskundeleraar.