Een man komt op oudejaarsavond thuis en ziet dat zijn vrouw een lekkere rollade heeft gebraden. Maar om een of andere reden heeft ze de twee uiteinden daarvan afgesneden en weggegooid. 'Waarom doe je dat nu, dat is het lekkerste gedeelte', stelt de man. 'Dat heb ik zo van mijn moeder geleerd.' De man besluit de moeder te bellen. 'Ik heb dat zo van mijn moeder geleerd', antwoordt ze. Dan belt de man met oma. 'Tja,' zei die, 'ik moest wel, want ik had maar een kleine braadpan.'
Als ik kijk naar de discussies over de volkshuisvesting op LinkedIn, in de Aedes-communities, in de politiek of bij de corporaties die ik spreek, dan bekruipt me het gevoel dat ook daar meer wordt gekeken naar wat vroeger passend was dan naar de ruimte die op dit moment ontstaat. Ik reageerde wat pissig op de aankondiging van de Discussiedagen Volkshuisvesting 2016, waar we het maar weer eens gaan hebben over de breedte van het takenpakket van corporaties (‘Mogen we nog investeren in de wijkaanpak?’) en over de breedte van de doelgroep (‘Mogen we alleen de kwetsbaarste groepen huisvesten?’). Beter kun je de actualiteit van 2012 niet typeren.
Anno 2016 zullen we best van alles kwijtgeraakt zijn door een stoute minister en een foute heffing. Maar er is ook heel veel ruimte voor een nieuwe agenda. Na jaren gejammer over ‘eenzijdige’ wijken (de vergelijking met de banlieues is vaak gemaakt) kunnen we nu vaststellen dat goedkope woningen steeds vaker worden gehuurd door mensen met een goede opleiding en uitstekende sociale vaardigheden (maar nog zonder vaste aanstelling, en daarom blij met een huurwoning). Dat zijn fijne buren die je niet de wijk uit hoeft te pesten met sloop of verkoop.
Na jaren groenkramp, waarin bomen belangrijker werden gevonden dan kinderen, komt er eindelijk weer ruimte om buiten de rode contouren te denken. En met de enorme toename van de vraag naar woningen komt er ruimte om het niet bij denken te laten, maar ook daadwerkelijk te gaan bouwen op plekken waar dat tot voor kort niet mocht: 50.000 woningen in Haaglanden, 250.000 in Amsterdam, en dat lukt echt niet allemaal binnenstedelijk, en het worden echt niet allemaal koopwoningen.
Kortom, er staat een zeer ruime braadpan op het vuur. Corporaties – en de mensen die erover confereren – mogen nu gaan koken volgens een geheel nieuwe receptuur. Er is weer ruimte voor die lekkere kruidige kapjes. Er is weer ruimte voor echt sociale woningbouw. Gelukkig nieuwjaar.
