206 woningen zijn er in twee jaar van het gas gehaald, meldt de Volkskrant. Het aardgasvrij maken van woningen is ingewikkeld. Dat laat het resultaat van 206 woningen zeker zien. Deze woningen bevinden zich in één van de 27 proefwijken die subsidie kregen om aardgasvrij haalbaar te maken. Voorwaarde van deze subsidieaanvraag was dat er snel begonnen kon worden. Twee jaar later lijkt de conclusie dat de aanpak niet werkt dan ook gemakkelijk om te trekken. Toch is deze constatering net wat te simpel. Het doet het harde werken van de vele betrokken ambtenaren en ondernemers tekort.

Resultaten die de Volkskrant niet benoemt, zijn: inzicht in de noodzaak tot standaardisatie en opschaling, ontwikkeling van wijkgerichte aanpakken en inzicht in de vele wet- en regelgeving die aardgasvrij in weg zit of ontbreekt.

Neem bijvoorbeeld de constante wijziging van het wel of niet verplicht mogen afsluiten van aardgas (voor koken). De wispelturige houding van de Rijksoverheid is zeker een van de factoren waarom niet meer woningen van het aardgas zijn afgehaald. Meest storende vind ik nog wel fetisj met woonlastenneutraal.

Hoe nu verder?

De focus en retoriek rond aardgasvrij is aan vernieuwing toe. Waar een aantal jaar geleden gemeenten nog elkaar overboden om als eerste stad aardgasvrij te worden, is nu meer realisme en inzicht in de opgave. Zonder wet- en regelgeving om een einddatum van het aardgas te noemen en een zekere dwang is het op grote schaal omschakelen van aardgas naar een andere bron erg lastig. Niet onmogelijk, mits het alternatief duidelijke voordelen biedt en maatschappelijk wordt geaccepteerd. Zo ver zijn we nog lang niet met de warmtenetten en all electric systemen. Waterstof en groen gas, wat op meer sympathie kan rekenen, dat lijkt dan weer te ver weg.

Maar wat dan? Het Volkskrantartikel biedt daar al extra informatie over. De nieuwe wijkaanpakken gaan zich niet exclusief meer richten op aardgasvrij, maar op energiebesparing, isolatie en CO2-reductie. Het resultaat is een aanpak die zich meer richt op het ritme en de behoeften van bewoners. De één is nu klaar voor een warmtepomp, de ander wil eerst nog isoleren en een comfortabeler huis. De vraag is alleen of deze stapsgewijze aanpak voldoende tempo biedt en het wijkgericht aardgasvrij kan vervangen. Uiteindelijk zal een keer besloten moeten worden het aardgas te stoppen. Of krijgen we dan toch meer hybride warmtepompen en een toekomstig gasnet op groen gas of waterstof? Ik hoor graag wat jullie hiervan denken. 

Meer lezen van Sven Ringelberg? Lees dan zijn andere artikelen op Stadszaken of bezoek zijn website Transitiepaden