Deze column verscheen eerder in vakblad ROm. ROm is gratis voor ambtenaren in het domein van de fysieke leefomgeving.
Ik zoek het zelf in oplossingen binnen onze mobiliteit. En ik ben overtuigd van het werk dat ik doe en het grote potentieel dat hier voor het grijpen ligt, onderweg naar het ideaal van die betere wereld. Onze mobiliteit is een hot topic, en dat is leuk om aan te werken. Ik kan met iedereen een interessant gesprek beginnen over mobiliteit. Want reizen doen we allemaal op dagelijkse basis. Met vervoersmiddelen die steeds schoner worden en sneller gaan. Waarin het steeds drukker wordt en waarin veel geïnnoveerd wordt. In een omgeving die slimmer en groener wordt. Steeds autoluwer of juist niet. Er is kortom veel over te vertellen en er gebeurt de laatste jaren veel. Maar terwijl we samen ontdekken, innoveren, overtuigen en zo progressie maken, staat er voor elke stap vooruit, soms wel twee frustrerende stappen terug. Een greep:
“Vliegvakantie voor het eerst populairder dan op pad met de auto”
“Overheid investeert fors in verbreding snelwegen”
“Uitrol digitaal spoorveiligheidssysteem ERMTS duurt tot 2050”
“Filedruk op Nederlandse wegen met 17 procent toegenomen in 2019”
Vanuit een bepaalde deskundigheid is het soms lastig voor te stellen dat mensen, bedrijven en zelfs de politiek keuzes maken die zo evident verkeerd lijken. De keuze om ’s ochtends in de autofile te gaan staan onderweg naar je werk 15 km verderop. De keuze om voor je puber een e-bike te kopen voor de middelbare school nog geen 7 km verderop. De keuze van werkgevers om woon-werk reizen met de auto wel te vergoeden, maar diezelfde reis per openbaar vervoer en fiets uit eigen zak te laten betalen. De keuze om de schone en efficiënte treinkilometers in de drukke spits extra te belasten, maar niet het lef hebben om de vieze en inefficiënte autokilometers in de spits te belasten. Waarom?
Het voelt als een luxe om niet afhankelijk te zijn van een auto
Ik besef dat ik niet het hele plaatje zie. Aan elke keuze gaat een verhaal vooraf. Maar mag ik dan op z’n minst wel vinden dat die keuzes gemaakt worden door mensen die slecht ingevoerd zijn? En dat iedereen daar wel wat hulp bij kan gebruiken? Nou ja, laat ik dan de taak op me nemen om in mijn blogs voor dit medium te inspireren, te informeren en goed nieuws te brengen over de vooruitgang die geboekt wordt in de mobiliteitswereld.
En laat ik dan bij mezelf beginnen. Want in februari 2019 hebben wij onze auto weggedaan en zijn we overgestapt op een elektrische deelauto. Het sociale isolement bleef uit, op vakantie gaan bleek nog steeds mogelijk en auto-afhankelijkheid bleek voor ons een wassen neus. Een jaar verder voelt het als een luxe om niet afhankelijk te zijn van een auto. Dat had ik nooit gedacht. Want mobiliteit is voor ons ook zonder eigen auto altijd beschikbaar. Ja, het is in sterke mate afhankelijk van de plek waar je woont en werkt. Maar stap 1 is om jezelf in staat stellen de alternatieven te zien. Kijk daarvoor eens verder dan de auto op de oprit. Want je ziet het echt pas als je het doorhebt. En voor je het weet, doe jij ook wat. Ik ben benieuwd!
