Door Wout Veldstra, voorzitter Stichting Steenbreek
Met die eindeloze discussie hebben we dus 47 jaar verloren. Een hele generatie is ondertussen vrolijk doorgegaan met het steeds sneller opstoken van de voorraden onder het motto: ‘The sky is the limit!’ Dat bleek dus letterlijk waar. Justitie moest eraan te pas komen om onze overheid ervan te overtuigen dat er grenzen zijn aan wat je aan ammoniak en fijnstof de lucht in mag blazen. En niet alleen een papieren werkelijkheid dus, die niet of maar matig gehandhaafd wordt. Want wetgeving was er wel, maar alleen voor zover het onze groei en vooruitgang niet in de weg stond. Nog in de recente troonrede werd ons weer economische groei beloofd, alsof er niets aan de hand is.
Silent spring
Intussen gaat er steeds meer kapot aan de planeet. De natuur bijvoorbeeld: Staatssecretaris Henk Bleker kon aan het eind van de vorige eeuw het hele natuurbeleid inclusief het bijbehorende Ecologische Hoofstructuur-netwerk opblazen en de restanten werden bijna 20 (!) jaar later gelegaliseerd in een nieuwe Natuurbeschermingswet. De gevolgen waren bij de kenners natuurlijk al eerder duidelijk, maar pas in het afgelopen jaar werd het publiek bekend dat er intussen zo’n driekwart van de soorten in de natuurgebieden is verdwenen. Silent Spring is realiteit geworden, maar we horen het niet omdat onze welvaart zoveel herrie maakt. Hoewel, het is door de stilgelegde projecten in ons land wel wat rustiger geworden.
Minder natuur
Hopelijk gebruikt de overheid die rust om eens goed over na te denken over hoe we alsnog binnen de grenzen van de groei kunnen komen. Dat wordt hoe dan ook een zeer pijnlijke operatie, maar dat is precies de pijn die we tot nu toe steeds ontkend, weg gereguleerd en zelfs tegengesproken hebben. Marc Calon van de Land- en Tuinbouw Organisatie Nederland (LTO) probeerde de grenzen nog maar eens op te rekken door voor te stellen dat we ook wel met nog wat minder natuur verder kunnen. Hij wil de klus van Bleker, een voormalige provinciale collega van hem, wel even afmaken…
Maar de conclusie blijft, dat er maar één planeet is die we kunnen gebruiken en de bijna onkwetsbare ecologie daarvan heeft helder laten zien, dat het genoeg geweest is.
