“Overal schijnt de zon
En geeft ze warmte
In de eenzame leegte
In de ijzige kou
Waar zij hem
En hij haar
Vinden kon”
Overal schijnt de zon en geeft ze warmte
De provincie Fryslân wil fossielvrij zijn in 2050. Minister Wiebes laat op 23 februari 2018 in zijn klimaatbrief aan de Tweede Kamer weten dat de CO2-uitstoot in 2030 met bijna 60 Megaton moet zijn teruggedrongen.
Broodnodige ambities die broodnodige actie vragen. We móeten energie besparen én we móeten overstappen op alternatieve energievormen. Zo worden er in versneld tempo windparken op zee gerealiseerd en wordt er hard gewerkt aan nieuwe fossielvrije brandstoffen. Én er is veel zonne-energie nodig om aan de wereldwijde en lokale energiebehoefte te kunnen voldoen.
De zon schijnt namelijk overal. Moeten er dan ook overal zonneparken komen? Vanuit landschappelijk oogpunt: nee! Maar het is wel nodig om juist met initiatieven van onderop aan de slag te gaan, want anders komen die zonnevelden er helemaal niet.
In de eenzame leegte, in de ijzige kou
In maart 2017 trekt een Duitse ontwikkelaar na hevig protest van het dorp zijn vergunningsaanvraag in voor een zonnepark van 40 hectare nabij Wirdum. Afgelopen maandag heeft hetzelfde dorp het Plan voor de zon van de gemeente Leeuwarden bij de Raad van State bekritiseerd.
Maar ook in Drenthe (62 hectare aan de Trekgatenweg te Alteveer) verenigden omwonenden om zich tegen de ontwikkeling van een zonnepark te keren. Hetzelfde gebeurde in het Groningse Hoogezand waar omwonenden een zonnepark van 117 hectare (goed voor de elektriciteitsbehoefte van ruim 28.000 huishoudens) tegen wisten te houden. En juist dat laatste leek zo’n prachtig initiatief, zo bovenop de Groningse gasbel in transitie naar duurzame vormen van energie.
In Ooststellingwerf sneuvelt een wethouder op een tekort aan draagvlak voor een viertal zonnevelden in zijn gemeente. Hij stond, net als de ontwikkelaars ineens in de ijzige kou en de eenzame leegte.
Waar zij hem, en hij haar vinden kon
En toch kunnen partijen elkaar vinden in die eenzame leegte. In IJlst werkten we aan de Sinnetafel aan vrijwel 100% draagvlak in de hele stad. Daarvoor is kracht en energie nodig uit eigen stad of dorp. Het gaat om mensen. Mensen met ambities en mensen met bedenkingen. Mensen die elkaar bij de bakker of de slager tegen blijven komen. De Mienskip organiseert en reguleert zichzelf. Ook bij de ontwikkeling van een zonneveld van ruim 2 hectare in IJlst. Een faciliterende gemeente, ambitieuze initiatiefnemers, experts op velerlei gebied én betrokken omwonenden vonden elkaar aan de Sinnetafel.
Bron: Mustafa Gumussu van Fotopersburo Heerenveen
In Heerenveen werkten we aan meerdere Sinnetafels (het werd een Sinne-tournee) aan de ontwikkeling van een gebied langs de A7, waar landbouw, natuur, bedrijven en zonne-energie elkaar moesten vinden in een gebied van ruim 120 hectare. Na een inventarisatie van kansen voor het gebied met experts (zoals ecologen, agrariërs, ondernemers en hydrologen) was het juist de beurt aan de omwonenden (elke avond zo’n 90 mensen aan de Sinnetafel) om er een integraal gebiedsperspectief van te maken. Dit resulteerde in ongeveer 40 hectare zonneveld. Door de omwonenden zelf aangewezen.
De Sinnetafel doet niet anders dan zorgen dat partijen elkaar vinden en een podium bieden voor de dialoog. Een faciliterende overheid, eigenaarschap bij de initiatiefnemers, een goede rolverdeling en zorgvuldig contact met de omgeving helpen daar enorm bij.
Samen kun je dan ver komen. Wethouders hoeven niet meer te sneuvelen en omwonenden kunnen hun energie zetten in de verduurzaming van hun leefomgeving in plaats van in protesten. Zo dragen we allemaal ons steentje bij aan de klimaatambities.
